Om de twee weken probeer ik met m’n nieuwsbrieven een tipje van de sluier die over me hangt op te lichten. In de afgelopen jaren is al heel wat elektronische inkt gevloeid, maar wat veel mensen nog niet over mij zullen weten is dat ik graag kook.
Mijn specialiteit? Quiche!
Uiteraard maak ik de klassiekers, want met een quiche Lorraine of Florentine scoor ik altijd goed. Maar een quiche is voor mij ook de ideale kans om mijn goesting te doen. Ik probeer graag nieuwe dingen uit, dus ik durf wel eens te experimenteren met mijn ingrediënten. Ook restjes verwerk ik graag in mijn quiche; om lekker economisch te doen. Het is niets ingewikkeld, maar als ik zo een goede hartige taart bak doet dat me een groot plezier.
En het houdt m’n vrouw tevreden. Win-win.
Alleen had ik vorige week een stressje.
Ik stuitte op een duister complot toen ik het laatst stond te kokkerellen.
Het zit zo: meestal gebruik ik een vel kant-en-klaar kruimeldeeg voor mijn quiches. Die vellen zijn altijd al perfect op maat geweest. Ik rol ze open over mijn trouwe taartvorm en de portie deeg past steeds perfe…
Ja, die paste dus niet hé. Ik kwam een 12 cm deeg tekort. En ik had maar één pak gekocht. Vaarwel kookplezier, welkom kookmigraine.
Waar ik tegenwoordig mee te kampen heb in de keuken heeft een naam: de krimpflatie.
Het is crisis en ook producenten besparen. Producten worden kleiner, maar het prijskaartje blijft hetzelfde. Je hebt deze krimpflatie mogelijks al gezien: potten choco en flessen wasmiddel die gekrompen zijn, theezakjes met minder thee in en dozen koekjes die zo groot zijn als altijd maar met minder koekjes in. Of misschien merkte je er juist niets van, zoals de producent gehoopt had.
|