Mijn buurmeisje, een tiener met grote ambities, had het plan opgevat om een eigen zaak te beginnen. ‘Ik ga sneakers verkopen via een eigen website,’ zei ze op de buurtbarbecue tegen mij.
Ik zei bewonderend: ‘Chapeau! Dat is nogal een project!’
Maar een andere ik, die meer kritisch is, kon het niet laten om te vragen: ‘Hoe ga je ervoor zorgen dat jouw doelgroep jou vindt?’
‘Daar hoef ik niets voor te doen,’ verkondigde ze uit volle borst, ‘goede sneakers verkopen zichzelf!’
Ach, de heerlijke onschuld van de jeugd, het doet mijn hart opwellen van emotie!
‘Geen enkel product verkoopt zichzelf,’ vertelde ik het meisje.
En opeens voelde ik mij slecht. Ik bespeurde een zuur gevoel dat mij treurig stemde. Een gevoel van verraad trok door mij heen.
Naar wie ik verraad had gepleegd? Naar mijzelf. Beter gezegd: een jongere versie van mijzelf.
Ik ben nu 55 jaar en al twintig jaar eigenaar van een communicatiebureau in Antwerpen. Ooit was ik echter jong en onervaren, maar wél vol ambities. Ik was oftewel precies zoals mijn buurmeisje.
Mijn passie voor de marketing begon in 1985 in de Kempen, mijn geboortegrond. Ik had het boek Ne dites pas à ma mère que je suis dans la publicité, elle me croit pianiste dans un bordel van Jacques Sègula gelezen. Het boek vertelde over de zotte publiciteitswereld in het midden van de jaren zeventig.
Vanaf dat moment was ik overtuigd om te gaan werken in de reclame. Mijn moeder zei dat ik maar een fatsoenlijk vak moest gaan leren. Ik drong aan, zij zwichtte.
De weg naar marketingsucces was er eentje van trial-and-error, van flaters en hoogtepunten. Als een reiziger op het beginspoor van zijn leven maakte ik vele tussenstops: ik werkte als barman, buitenwipper, kok en galeriehouder.
Ten slotte kon ik (eindelijk!) aan de slag als accountmanager in reclamebureaus in Gent en Brussel.
Ik bevond mij op het juiste spoor, dat voelde ik. De jaren gingen voorbij terwijl ik mijn weg vond in het Gentse en het Brusselse. De wens om mijn eigen zotte marketingbedrijf te hebben bleef al die tijd borrelen.
In 1997 richtte ik Motionmill op. Ik had als visie om de ontluikende markt van contentmarketing op het internet te betreden in een tijd dat de bandbreedte daar eigenlijk nog niet klaar voor was. Ik begon bedrijven te helpen groeien via het internet.
Ik kan mij goed herinneren dat ik in 2011 sprak met de eigenaar van een Antwerpse schoenenwinkel. De man had zich door een ander online bureau laten influisteren dat hij een webshop van ettelijke tienduizenden euro’s nodig had.
Ik deed hem een ander voorstel: we beginnen met een basiswebsite van ongeveer tweeduizend euro en bouwen de functionaliteiten uit naarmate de jaren vorderen.
De man keek mij verwonderd aan en zei: ‘Jij bent een ongewone verkoper.’
Die opmerking deed mij een ogenblik nadenken. Ik had het tot dan toe nooit beseft, maar ik ben inderdaad een ongewone verkoper.
Waarom? Ik geloof dat je niet moet proberen om iets te verkopen. Als het jouw oprechte doel is om mensen te helpen middels jouw vakkundigheid, hoef je geen trucs of geniepigheden toe te passen.
Voor mij staat kennis delen gelijk aan verkopen: de ontvanger van de informatie zal mijn vakkundigheid weten te duiden en zelf aangeven dat hij mijn hulp nodig heeft.
Ik antwoordde de schoenenman dan ook: ‘Ik verkoop niet graag.’
Wat mij aantrok (en nog steeds aantrekt) in de wereld van marketing is het creatieve facet, de scheppende kracht: klanten kloppen bij mij aan omdat ze willen dat ik hen help groeien. En dat doe ik zo goed ik kan.
Mijn punt is: ik heb nooit in de marketing willen stappen om er rijk van te worden. Ik wilde een gezonde uitlaatklep voor mijn creativiteit. Het gaf (en geeft) mij een kick om een klant te helpen groeien.
Misschien ben ik wel geen verkoper, misschien ben ik een helper?
Natuurlijk moeten mensen mijn hulpvaardige adviezen wel weten te vinden. Daarom gebruik ik inbound marketing, SEA en e-mailmarketing om mijn gospel te verkondigen.
Maar het verschil met traditioneel verkopen is dat ik geen promo-acties hoef te bedenken, geen aanbiedingen, geen gekkigheid. Ik deel mijn kennis en dat is genoeg.
Dit alles besefte ik terwijl ik oog in oog met mijn buurmeisje stond bij de buurtbarbecue.
Ik slikte het zure gevoel door en corrigeerde mijn eerdere woorden. In plaats van te spreken als een oude man, sprak ik zoals ik dat dertig jaar geleden gedaan zou hebben: ‘Ik weet zeker dat je zal slagen. Als je je best maar doet.’
Ik had beseft dat het meisje in de basis gelijk heeft: een goed product of een goede dienst verkoopt inderdaad zichzelf.
Daarom zeg ik hierbij tegen alle jonge ondernemers: durf te geloven in jouw plan, streef die ambities na, ook al sputteren oude kerels zoals ik tegen wanneer ze jouw ideeën horen.
Jaag je dromen na, ren richting de horizon.
Voor jou, maar ook voor de meer ervaren ondernemers, blijf ik mijn kennis delen. Het is mijn hoop dat mijn kennisartikelen van deze week positief bijdragen aan jouw toekomst.
Ik wens je het allerbeste toe.
